در مورد صبر! صبر و بردباری برابر آنچه هست که شرع تعیین کرده است! امیرالمومنین علی رضی الله عنه، مشاور و وزیر و قاضی خلفای قبل از خود بوده است؛ امام حسین رضی الله عنه، ایشان قیامش در برابر حاکم زمان، یزید، کاملا برحق و نشان از حق خواهی و پیگیری مفاد اجرای صلحنامه مابین معاویه و برادرش حسن رضی الله عنهم بود. و صبر در این مورد به نظر این بنده صلاح نبود و می بایست همچون جدش صلی الله علیه و آله سلم، وظیفه اش را عملی میکرد.

سلام دوست گرامی؛
 هر عالمی که چنین نظری دارد، نظرش کاملا اشتباه است! چرا؟ چون: اولاَ در هیچ جای قرآن تعریفی که از شرک و مشرک شده، شامل این نوع نظر نیست ...! دوماً اظهار نظر هر عالم و غیر عالمی در دایره اسلام باید مبتنی و موافق با رأی و نظر قرآن کریم و احادیث صحیح و ثابت شده از رسول الله(صلی الله علیه و آله سلم) باشد؛ نه من درآوردی و ...
 قرآن کریم و سنت صحیحه دو ویژگی کلی را برای یک مومن در پیشگاه الله سبحان در نظر گرفته است: یکی "خوف" و دیگری "رجا" یعنی "امید و توکل" به نظر و پاداش الله و "خوف و ترس" از از عذاب و قهر الهی!
این نکته را همیشه درنگاه به قرآن و محتوای آن باید خوب به یاد داشت که این کتاب در عین بنده نوازی،  بنده ساز و انسان ساز است و نهایتا جامعه ساز!
 اینرا مطمئن باشید که الله سبحان بهتر از هر مربی دیگری توانا بر پرورش آدمیست. الله متعال هم بنده هایش را با نعمات بهشت مژده میدهد و هم بلافاصله آنها را به انتقام و عذابش متنبه و آگاه میکند! بنده ای که در وهلۀ اول در پی کسب نعمات و لذایذ بهشت است، الله جل شأنه با روی خوش استقبالش میکند و رهنمودش میشود تا بنده در اثر عبادات، هرچند به طمع بهشت، به تدریج و با ممارست در انجام کارهای نیک و پرورش خویش در گفتار و اندیشه سالم، و داشتن احساس خوب بودن و لذت ایمان و آنگاه احساس آرامش درون، ایمان و باورش به تنها رب و خالق و معبودش فزونی یابد و آنگاه آنچه برایش مهم و لذتبخش میگردد همان رضایت الله، یگانه معبودش است!
همچنین در برای تهدیدات الله متعال در مقابل بدکرداریهای بندگان در این دنیا! بندۀ خائف و بیمناک از عذاب، با تمام وجود، خویش را از اعمال و اندیشه های زشت  و مورد نهی پروردگارش دور میسازد، و این چنین در اثر ترس از عذاب و ممارست بر دوری از بدیها و در نتیجه روی آوردن به خوبیها، بعداز مدتی، دیگر نه تنها از ارتکاب اعمال ناپسند فرسنگها فاصله دارد بلکه حتی فکر کردن به آنها او را ناخوش احوال می سازد ... نتیجۀ همۀ اینها فزونی تدریجی نور ایمان در روان و اندیشه اش است....!

اکثر علما نظرشان بر این است که  اگر خدا را برای رفتن به بهشت  بشناسیم و عبادت کنیم  شرک است و ارزشی ندارد  زیرا  این نوع عبادت خالصانه نیست ......در مورد صبر هم درست میفرمایید اما نه هر صبری  یک صبر است مانند صبر علی در مورد خلافت  اما در بعضی موارد صبر جایز نیست  ایا باید امام حسین در برابر ظلم  یزید صبر می کرد ؟